Alirıza ve Vahap, abi kardeş, yaz boyunca köyün üst tarafında, köye yaklaşık üç kilometre uzaklıkta, Yamadağı’nın eteklerinde yer alan ağıllarında kalırlar. Bu süre zarfında hayvanlarını meralarda otlatırlar. Genellikle, Vahap ağılda kaldığında Alirıza köye iner; yiyecek ve diğer ihtiyaç malzemelerini alıp geri döner. Eşleri ise belli günlerde ağıla gelerek biriken sütleri kaynatır, bu sütten peynir ve yağ yaparlar.
Alirıza, iyi niyetli, herkese inanan, kalbinde kötülük olmayan yardımsever bir adamdır. Bu safça tavırları nedeniyle zaman zaman başına olmadık işler gelir. Bu yüzden köyde “Saf Alirıza” olarak anılır. Abisi Vahap ise tam tersine, uyanık, kendi çıkarlarını düşünen, her ortamda işini yürüten biridir. O da köyde “Tilki Vahap” lakabıyla bilinir.
Bir gün, Alirıza yine yiyecek ve ekmek almak üzere köye gelir. Bahçede yapılacak bazı işler vardır. Birkaç ağacı budadıktan sonra, ağıla götürmek üzere biraz elma ve kayısı da toplar. Topladıklarını, eşinin ve yengesinin hazırladığı çıkınlarla birlikte heybesine yerleştirir. Akşam serinliğinde, ağıla doğru yola koyulur.
Köyden çıkarken, yol üzerinde evinin önünde oturan Zeki’ye rastlar. Zeki, köyde bazen ciddi, bazen de şakacı hâlleriyle bilinen bir adamdır. Alirıza’yı sırtında heybesiyle yürürken gören Zeki seslenir:
— Nereye gidiyorsun Alirıza?
Alirıza da:
— Ağıla gidiyorum. Vahap orada, beni bekliyor, der.
Zeki:
— Gel hele biraz, der.
Alirıza:
— Yolum uzun, hava kararmadan önce ağıla varmak istiyorum, diye karşılık verir.
Zeki yine de:
— Gel hele, sana diyeceğim var, deyince Alirıza durur ve onun yanına yaklaşır.
Zeki, Alirıza’ya dönerek:
— Vahap’a selam söyle diyeceğim ama içim elvermiyor. Bana bir ay önce, “Aha şu taşın ağırlığınca peynir göndereceğim,” demişti. Hâlâ göndermedi, der.
Alirıza hemen karşılık verir:
— Olur mu öyle şey! Madem söz verdi, göndermesi gerekirdi. Ben gidince söylerim. Öbür geldiğimde getiririm. Eğer hâlâ vermezse, kendi peynirimden sana getiririm.
Zeki ile Alirıza anlaşırlar. Tam Alirıza tekrar yola koyulacakken birden durur, sırtından heybesini indirir. Heybenin iki gözüne pay ettiği çıkınları çıkarır, hepsini bir göze yerleştirir. Sonra, Zeki’nin az önce gösterdiği, iri taşı alır ve heybenin boş kalan gözüne yerleştirir.
Zeki şaşkınlıkla sorar:
— Ne yapıyorsun sen?
Alirıza gayet ciddi bir ifadeyle:
— Peyniri getireceğinde ne kadar getirilmesi gerektiğini bileyim diye taşı da ağıla götüreceğim, der.
Zeki bir an duraklar. Söylediği sözden geri dönemez. Zeki Vahap’tan peynir istememiş, Alirıza’ya şaka yapmak istemişti sadece, artık bu işin dönüşü yoktu. Ağırlaşan heybeyi birlikte Alirıza’nın sırtına yerleştirirler. Alirıza:
— Hoşça kal Zeki, diyerek yola koyulur.
Üfleye püfleye ağıla yaklaşır. Onu uzaktan gören abisi Vahap, sırtındaki şişkin heybeye bakarak kendi kendine söylenir:
— Bu oğlan ne getirdi ki bu kadar yüklü?
Ama yine de yerinden kalkıp yardım etmeye gitmez.
Alirıza, ağılın kapısına vardığında abisinin yardımıyla heybeyi sırtından indirir. Heybenin içinden taşı gören Vahap şaşkınlıkla sorar:
— Bu taş da nedir Alirıza?
Alirıza da, Zeki ile arasında geçen konuşmayı olduğu gibi abisine anlatır. Vahap, kardeşinin bu haline hem içinden güler hem de onun saflığına üzülür. Ardından:
— İyi o zaman, taşı kenara koyalım da giderken tartar, ona göre götürürsün peyniri, der.
İki gün sonra, Alirıza yeniden köye gitmek üzere hazırlıklara başlar. Yengesi, bir bidonun içine Zeki’ye gönderilecek peyniri hazırlayıp bir kenara bırakır. Alirıza, heybenin bir gözüne peynir bidonunu, diğer gözüne ise köyden taşıdığı o taşı yerleştirir.
Sonra abisini çağırır. İkisi birlikte heybeyi yakındaki iri bir ağacın uzun dalına asarak terazilerler. Ağırlıklar eşit olunca heybeyi ağaçtan indirirler. Alirıza, taşı heybeden çıkarır ve peynirleri iki göze eşit şekilde iki bidona dağıtarak sırtına alır. Tam yola çıkacakken Vahap sorar:
— Taşı götürmeyecek misin? Zeki peynirin o ağırlıkta olduğuna nasıl emin olacak?
Alirıza gülümseyerek:
— Zeki bana güvenir, der.
Zeki yaptığı o küçük şaka sayesinde, aslında pek ihtiyacı olmasa da peynir satın almış olur. Tilki Vahap ise fırsatı kaçırmaz, kurnazlığını konuşturarak kendiliğinden gelen müşteriye peyniri satar.
Olan yine Saf Alirıza’ya olur; bütün o yol boyunca hem taşı, hem de abisinin sattığı peynirin hamallığını yapmış olur.
