Ahmet, ortaokulu bitirip karnesini ve diplomasını aldıktan sonra birkaç gün daha ablasının yanında kalıp köye ailesinin yanına dönecekti. Aslında Ahmet hemen gitmek istiyordu ama ablası Zeynep, birkaç gün daha kalmasını, eniştesinin de iş yerinden izin alarak hep birlikte köye gideceklerini söyledi.
Ahmet'in babası Halil uzun zamandır rahatsızdı. Daha önce Ağrı'ya doktora getirmişler, birkaç hafta hastanede yatmış, bir süre tedavi gördükten sonra köyüne dönmüştü. Halil'in dört yüz başa yakın koyunu vardı ve onlarla ilgilenmesi gerekiyordu. Gerçi büyük oğlu Osman, askerden döndükten sonra köyde kalmış, burada evlenerek babasıyla birlikte oturmaya başlamıştı. Şu anda koyunlarla o ilgileniyordu ama Halil, şehre ve hastane ortamına alışamadığından bir an önce köyüne dönmek istemişti. Ancak hastalığı hala devam ediyor hatta giderek ilerliyordu.
Ahmet'in ablası Zeynep, okulların tatil olmasını fırsat bilerek eşi, çocukları ve Ahmet'le birlikte köye gitmeye karar verdi. Babasını görmek ve ona moral vermek istiyorlardı. Cuma günü karnesini ve diplomasını alan Ahmet, sınıf birincisi olarak mezun olmuş, diploması ve karnesiyle birlikte bir de takdirname almıştı. Bunları babasına göstermek için sabırsızlıkla bekliyor, heyecanlanıyordu. Hem yeni kuzular doğmuştu; onlarla ilgilenmeyi, yaylaya götürmeyi çok özlemişti. Kuzuları yaylaya götürmek Ahmet'in üzerine vazifeydi ve bu işi yapmayı çok seviyordu.
Ahmet, babasını çok seviyordu ve onun sözünü hiç iki etmezdi. Babası da evin en küçüğü olduğu için Ahmet'e ayrı bir önem veriyor, onun okuması için elinden geleni yapıyordu.
Köye geldiklerinde, babasının hasta yattığını öğrenen Ahmet, heyecanla babasının yanına koşmuş, elini öpmüş ve sıkıca sarılmıştı. Diplomasını ve takdirnamesini gururla babasına göstermiş, Halil de onu bağrına basarak gururlanmıştı. "Benim oğlum liseyi de bitirecek, üniversiteye de gidecek," demişti. Uzun bir aradan sonra çocuklarını ve torunlarını görmek Halil'e moral vermişti. Birkaç gün kendini daha iyi hisseden Halil yeniden rahatsızlanarak yatağa düştü ve maalesef birkaç gün sonra da hayatını kaybetti. Cenazeye tüm köylüler, çevre köylerden tanıdıklar ve akrabalar katıldı. Halil, çevresinde sevilen ve sayılan biriydi.
Ahmet, babasını kaybettikten sonra büyük bir yıkım yaşadı. Yemeden içmeden kesilmiş, içine kapanmıştı. Tek tesellisi kuzuları alıp yaylaya götürmekti. Saatlerce kırsalda yalnız başına vakit geçiriyor, babasını düşünüyordu. Öyle ki bazen hava kararana kadar dönmüyordu. Kırlara uzanıyor gökyüzünü seyrediyor, uçan kuşlara imreniyor, kuşlar kanatları sayesinde ne güzel insanların bir saate kat ettiği yolu bir dakikada kat ediyorlardı. Kendinin de kanatlarının olmasını, kuşlar gibi uçup bulutlarla birlikte uzaklara gitmek istiyordu.
Ahmet'in bu haline üzülen ailesi ve İstanbul'da yaşayan amcası Hasan, onun için bir karar aldı. Ahmet'i İstanbul'a götürmeye karar verdiler. Hasan’ın İstanbul'da iyi bir işi vardı ve eşiyle birlikte yaşıyordu. Hasan'ın bir kızı vardı ama oğlu yoktu. Bu nedenle Ahmet'i oğlu gibi görecek ve onu Halil'in vasiyetine uygun olarak üniversiteye kadar okutacaktı.
Ahmet, annesinin gözyaşları ve ailesinin dualarıyla İstanbul'a gitmek üzere yola çıktı. Hayatında ilk kez uçağa binecekti. Ağrı Havaalanı'na geldiklerinde içinde biraz korku, biraz heyecan vardı. Ailesinden bu kadar uzağa gitmek onu endişelendirse de amcasının yanında olmak ona güven veriyordu.
Uçağa bindiklerinde Ahmet'in heyecanı daha da arttı. Uçağın pistte hızlanması ve havalanması sırasında içi karmakarışık duygularla doldu. Pencereden aşağıya baktığında insanlar, binalar ve arabalar gittikçe küçülüyordu. Aşağıda yemyeşil tarlalar, kıvrılarak akan dereler, nehirler vardı. Uçak bulutların üzerine çıktığında Ahmet, köyde kuzuları otlatırken uzanıp hayal kurduğu gökyüzünü hatırladı. O zamanlarda hep "keşke ben de bulutların arasında uçabilsem" diye düşünürdü. Şimdi ise o hayali gerçek olmuştu; uçaktaydı ve bulutlar ayaklarının altındaydı.
Uçağın yumuşacık sarsıntısında düşüncelere daldı. Babasını, ailesini ve köyünü düşünüyordu ama bir yandan da yeni bir hayal doğuyordu içinde: "Ben de pilot olacağım. Gökyüzünde uçacağım. Benim de kanatlarım olacak."
Ahmet, bu düşüncelerle uykuya dalıp gitmişken pilotun Atatürk Havalimanı'na iniş anonsuyla uyandı. Pencereden aşağı baktığında masmavi deniz, devasa binalar ve koşturan insanlar, arabalar dikkatini çekti. Uçak yere indikçe binalar yaklaşıyor, insanlar gözle seçilebilecek boyuta geliyordu. İstanbul'un kalabalığı Ahmet'in dikkatini çok çekmişti. İçinden "Gökyüzü, bu karmaşadan çok daha güzel," diye geçirdi.
Bindikleri takside amcasıyla birlikte İstanbul sokaklarında ilerlerken Ahmet, yüksek binaları, kalabalıkları ve hızlı yaşamı hayretle izliyordu. O an pilot olma kararını içinde iyice kesinleştirdi.
Yeni bir şehir, yeni bir hayat ve büyük bir hayalle Ahmet, geleceğine doğru emin adımlarla yürümeye başladı. Birkaç yıl sonra bu adımlarının yerini kanatları alacak daha doğrusu kullanacağı uçakların kanatları alacaktı.
