Şehmuz sabaha kadar gözünü kırpmamış, yatağında bir sağa bir sola dönüp durmuştu. Derin düşünceler içinde, sabah yapacağı işi kafasında defalarca kurgulamıştı. Ancak planlarken sonucunu hiç düşünmemişti; yalnızca kendini o ana odaklamıştı.
Gün ağarırken yatağından kalktı, elini yüzünü yıkayıp üzerini giyindi. Ardından odadaki sandığı açarak, yanına alacağı o soğuk metali beline yerleştirdi. Sessizce sokağa çıktı ve çarşıya doğru yürümeye başladı.
Çarşı, ilçenin ortasından geçen, iki yanında dükkânlar, iş yerleri, banka şubeleri, kahvehaneler, çay ocakları, resmi daireler bulunan ve ara sokaklara açılan geniş bir caddeydi. Saatine baktığında hâlâ vakit olduğunu gördü. Yakındaki bir çay ocağına girip kendine bir çay söyledi. Kahvaltı yapmadan evden çıkmıştı; gece boyunca zihninden geçen düşünceler, midesinde kramp gibi sancılar bırakmıştı.
Çayını içtikten sonra bir çay ve bir simit daha söyleyerek midesini yatıştırmaya çalıştı. Simidin yarısını yedikten sonra hesabı ödeyip dışarı çıktı. Bir süre çevresine bakındı. İnsanlar yavaş yavaş caddeye çıkmaya başlamış, esnaflar dükkânlarını açıyor, memurlar işine gidiyordu.
Hemen yanındaki camiye yöneldi ve tuvalete girdi. İçeri girdiğinde, kaderini bugünden sonra belirleyecek olan o soğuk metali belinden çıkarıp ceketinin yan cebine yerleştirdi. Dışarı çıkarken, daha önce tasarladığı yöne doğru yürümeye başladı. Eli cebindeydi ve o soğuk metali sıkı sıkıya tutuyordu.
Cadde boyunca sarhoş gibi sendeleyerek yürüyordu. Zaten gece boyunca hiç uyumamıştı. Az sonra yaşanacakları, yapacağı işi tekrar tekrar düşünüyor; kafasında bu düşüncenin dışında hiçbir şey yer bulamıyordu.
Kaldırımda karşıdan gelen birini fark etti. Göz göze geldiler. Adımları yavaşladı. Karşısındaki kadın da durmuş, olduğu yere çakılı kalmıştı. İkisi de hareketsizdi. Gözleri birbirine kenetlenmişti.
Şehmuz’un karşısındaki kadının gözleri korkuyla büyümüş, yüzü bembeyaz kesilmişti. Etrafına bakınıyor, ne yapacağını bilemiyor, panikle nefes alıp veriyordu. Zihni karmakarışıktı. Birkaç saniyelik bu duraksama, iki taraf için de sonsuzmuş gibi geldi.
Bu iki kişi, bir zamanlar karı kocaydı. Yıllarca birlikte yaşamış, aynı yastığa baş koymuş, aynı yatağı, aynı sofrayı paylaşmışlardı. Birlikte gülmüş, birlikte tasalanmış, acılara ve sıkıntılara omuz omuza göğüs germişlerdi.
Yıllar önce, iki göz odalı mütevazı evlerinde bir bebeğin ağlama sesi duyulduğunda, Elif onu sevgi ve şefkatle kucağına almış, sarılarak susturmaya çalışmıştı. Fakat Şehmuz aynı sevinci paylaşmamıştı. Çevresinin etkisiyle bir erkek çocuk istemişti. Oysa kız çocukları babalarına daha çok bağlanır, onları annelerinden bile kıskanacak kadar düşkün olurlardı. Ama Şehmuz bunu görememişti.
Zaman akıp gitmişti. Her şeye rağmen hayatlarını sürdürüyor; Şehmuz ve Elif işlerine gidip geliyor, küçük kızlarının büyümesini izliyorlardı.
Bir gün Elif’in yeniden hamile olduğunu öğrendiklerinde, Şehmuz bu kez heyecanlanmış, “Bu sefer oğlum olacak,” diye umutlanmıştı. Elif’le birlikte bu hayali kurmaya başlamışlardı. Aylar geçti, Elif doğum yaptı ve Şehmuz’un bir oğlu oldu. Şehmuz mutluluktan havalara uçmuştu. Oğlunun, soyunu sürdüreceğini düşünüyordu.
Ancak zamanla hayatın yükü ağırlaştı. Ekonomik sıkıntılar baş gösterdi. Önce küçük tartışmalar başladı. Sonra bu tartışmaların dozu arttı, kavgaya dönüştü. Şehmuz’un Elif’e yönelik hakaretleri ve şiddeti, evin havasını zehirlemişti. Elif için hayat, artık katlanılmaz hâle gelmişti.
Elif, bu evliliğin artık yürümeyeceğine karar vererek boşanmak üzere mahkemeye başvurdu. Bir ay sonra da Şehmuz’dan resmen boşandı. Hâkim, çocukların yaşlarının küçük olması sebebiyle velayetlerini anneye verdi.
Elif, eski kocasıyla aynı şehirde yaşamayı, aynı havayı solumayı bile istemiyordu. Bu yüzden doğup büyüdüğü ilçeye tayinini istedi. Tayini kısa sürede çıktı ve Elif çocuklarıyla birlikte baba ocağına yerleşti. Onun için artık yeni bir hayat başlamıştı: yeni umutlarla dolu, korkulardan uzak bir hayat…
Geçmişin kâbus dolu günlerini geride bırakmış, düzenli bir şekilde işine gidip geliyor, çocuklarıyla huzurlu bir yaşam sürüyordu. Elif işe gittiğinde, çocuklarla annesi ilgileniyor, onların tüm ihtiyaçlarını karşılamaya çalışıyordu. Aile içinde yeniden bir denge kurulmuş, küçük de olsa bir mutluluk çemberi oluşturulmuştu.
Çocukları ve anne babasıyla dolu dolu geçen bir hafta sonunun ardından, Elif haftanın ilk iş günü sabahı, evinden neşeyle çıkmıştı. İçinde hiçbir kuşku, hiçbir korku yoktu. Yürüyerek, evlerine on dakika mesafedeki banka şubesine doğru ilerliyordu.
Evlerinin bulunduğu sokaktan çıkıp caddeye vardığında, karşıdan gelen birini fark etti. Gözleri o adama takıldı. Birkaç adım sonra, tanıdı. Şehmuz’du. Varlığıyla birlikte içini buz gibi bir korku kapladı. Ayakları yere mıhlanmıştı, olduğu yerde donakalmıştı.
Şehmuz, ceketinin cebinden elini çıkardı ve Elif’e doğru uzattı. Bu dostça uzatılan bir el değildi. Avucunda, sabah güneşinin altında parıldayan o soğuk metal vardı. Elif’in gözleri büyüdü. Bir anlık hayret, sonra derin bir korku… O tabanca, birazdan onu hayattan koparacak; iki çocuğunu hem yetim hem öksüz bırakacaktı.
Ardından dört el silah sesi duyuldu. Elif, kurşunların bedenine saplanmasıyla yere yığıldı. Kan, kaldırıma doğru yayılırken etraftakiler dehşet içinde donup kaldı. Şehmuz, hiçbir şey olmamış gibi tabancasını beline yerleştirip arkasını döndü; koşarak en yakın sokağa sapıp gözden kayboldu.
Şok içindeki kalabalık kısa süre sonra kendine geldi. Biri polis, diğeri ambulans için telefona sarıldı. Kısa sürede olay yerine gelen ekipler, tanıkların verdiği ifadelerle Şehmuz’un kaçtığı yöne yöneldi ve onu kısa sürede yakaladı.
Ambulanstan inen doktor ve hemşire, kalabalığı yararak Elif’in yanına ulaştıklarında artık her şey için çok geçti. Elif, sonsuz bir sessizliğe gömülmüş, cansız bedeni yerde kıpırtısız yatıyordu.
Sessiz ve sakin ilçe, bu vahşi cinayetle sarsılmıştı. Herkes şoktaydı. İnsanlar, bir annenin, bir babanın evladını, iki masum çocuğun annesini hayattan koparan Şehmuz’a öfke kusuyordu. Sokaklar, kahvehaneler, dükkânlar... Her yerde tek bir konu konuşuluyordu: Elif’in acı sonu.
Kimi sessizce gözyaşı döküyor, kimi dişlerini sıkarak lanet okuyordu. “Böyle bir adam nasıl baba olabilir?” diye soruyordu yaşlılar. Kadınlar, çocuklarına daha sıkı sarılıyor, genç kızlar korkuyla yüzlerine bakıyordu. Bu cinayet sadece Elif’i değil, o ilçenin iç huzurunu da öldürmüştü.
Şehmuz yargılanacaktı. Ama herkesin aklında aynı soru vardı: Gerçekten hak ettiği cezayı alacak mıydı?
O artık kendi kararıyla bir hayatı söndürmüş, bir kadını kara toprağın altına yollamıştı. O kadın, bir zamanlar gençliğine sevda olmuştu. Gözlerine doyamadığı, “saçının bir teline kurban olurum” dediği kadındı. Belki de görücü usulüyle evlenmişti; ama zamanla sevmişti, kabullenmişti, bağlanmıştı. O kadın, çocuklarının annesi, soyunu sürdüreceğine inandığı oğlunun dünyaya gelişine vesile olan insandı.
Ama şimdi, tüm bunlar...Bir anlık öfke, bir anlık saplantı, bir anlık düşüncesizlikle…
Kadın cinayetine dönüşmüş, geri dönülemez bir yıkıma yol açmıştı.
Adalet bazen geç gelir, bazen eksik. Ama hiçbir ceza, çocukların annesiz, annenin çocuksuz, toplumun vicdansız kalışını telafi edemez.
